Tuesday, October 25, 2011

Terbang Tinggi Di Awan

Hari minggu memang hari untuk keluarga. Time ni la nak belek anak dari hujung rambut sampai hujung kaki. Nak tengok gigi mana yang dah nak rosak atau berapa banyak parut yang dah bertambah sebab anak ibu ni nakal. Time ni jugakla nak belek abinye jugak. Nak picit jerawat dia ke, urut sana sini, cuci rambut sume bagai. Nak main kejar-kejar ke, bergurau guling-guling anak beranak ke. Inilah masa yang sungguh kami nantikan dan hari minggu itu memang sangat menyenangkan.

Kami dah agak lama tak bawak si comel ibu ni keluar ke taman. So, sekali sekala tu bagi la dia lepas gian nak main kat play ground. Lari la nak lari selaju manapun. Nak ke hulu, kehilir, jatuh tergolek ke, tertonggeng ke, semua ibu benarkan. Suka betul ibu tengok keriangan anak ibu ni melepaskan gian. Bila jatuh, anak ibu tak nangiskan? sebab anak ibu kuat macam harimau.

Dulu masa kecik-kecik ibu tak pernah main kat playground pun. Ibu main buai yang tempat duduknya guna papan dan gantung kat dahan pokok. Jongkang jongkit ibu hanya bila ibu panjat pokok jambu dan melompat-lompat di hujung dahan pokok. Gelongsor ibu atas tebing tanah dan hanya dapat rasa waktu banjir bila Tok Mek bagi peluang main air banjir. Playground kita tak sama. Tempat ibu bermain tak ada ciri-ciri keselamatan. Kalau ibu salah berpaut, tak ada lantai lembut yang menyambut. Yang ada hanya tanah keras yang buat kepala ibu pusing-pusing seketika dan tentunya kene marah dengan Tok Mek kalau mengadu sakit jatuh pokok. Silap-silap haribulan dahan jongkang jongkit ibu boleh patah.

Walau playground kita tak sama tapi kerianganyang kita rasa tak jauh bezanya. Ia tetap menjadi memori indah di alam kanak-kanak. Hari ni buat pertama kalinya abi ajar anak ibu main layang-layang. Tapi kita sampai kat Taman Metroprima Selayang ni agak lewat. Angin dah tak kuat sangat. Layang-layang anak ibu tak naik tinggi. Penat anak ibu berlari-lari nak tengok layang-layang ni di awangan.


Yang tolong abi naikkan layang-layang ni adik kesayangan ibu. Sapa lagi kalau bukan orang yang setiap hari rindu dengan anak ibu. Mestilah Cik Dahnya. Cik Dah pon dah jadik macam kanak-kanak. Dah sama naik dengan anak ibu. Siap tak puas hati lagi sebab asyik anak ibu je dapat conqure. Hish ......... Cik Dah ni. Berebut tali layang-layang ngan Najla pulak.

Sekarang ni asal nampak playground je mintak nak singgah. Tapi nasib baik la anak ibu ni boleh dipujuk-pujuk. Nanti kita datang lagi ye. Ibu suka betul tengok anak ibu terkedek-kedek berlari sana sini.

No comments:

Post a Comment